Pagina's

zaterdag 8 april 2017

Verzamelwoede en minimalisme

Mijn moeder is iemand die graag spullen verzamelde en als ik ergens interesse in had kreeg ik daar ook altijd spullen voor om te verzamelen.
Ik heb ook altijd geleerd dat het zonde is om dingen weg te doen.

In mijn puberteit ben ik ook nog zelf een verzameling begonnen, van bierspullen.
Mijn kamertje stond vol met spullen en dozen, die toen ik bij mijn man ging wonen de schuur in gingen.
We verhuisde naar een eengezinswoning en daar gingen de dozen met spullen naar zolder.

Druk als ik was met ons gezinsleven en het feit dat het niet in de weg stond heb ik er jaren niet naar omgekeken.
Mijn man gaf zijn lessen in de enorme schuur en het huis was een rommeltje maar de echte rommel stond op zolder.

En toen verhuisde we weer, naar een grotere woning welliswaar, maar de schuur was heel klein en mijn man moest in huis les gaan geven.
In eerste instantie zat hij in de kleine kamer op de eerste verdieping omdat wij op zolder nog kamers moesten bouwen.
Voor de dozen die in het vorige huis op zolder stonden was geen plek meer en ze stonden overal; op zolder, in onze slaapkamer, in de schuur, in de woonkamer...

Ik voelde mij overstelpt door de hoeveelheid en ging ermee aan de slag. Ik begon met mijn bierverzameling in de veronderstelling dat ik die goed zou kunnen verkopen, maar dat viel nog tegen.
Uiteindelijk ben ik het meeste kwijtgeraakt op de kofferbakverkoop waar ik regelmatig heen ging maar wat er na een keer of 6 overbleef is naar de kringloop gegaan.

Doos voor doos zocht ik ook de rest van de spullen uit, een gedeelte is verkocht via marktplaats, een gedeelte op de kofferbakverkoop en wat ik niet op die manier kwijtraakte ging naar de kringloop.
Het was een heel leerproces, sommige dingen heb ik wel 6 keer in mijn handen gehad voordat het weg kon.
Dat ik vanuit huis had meegekregen dat verzamelen leuk is en dat spullen weg doen zonde is, knaagde aan mij.
Als autist zijnde (wat ik toen nog niet wist) zijn de dingen die je hebt aangeleerd heel sterk aanwezig.
Langzaam maar zeker ging de knop om en kwam de realisatie dat ik het ook anders kon doen dan vroeger bij ons thuis en dat die spullen je alleen maar in de weg zitten.

Maar omdat ik zo druk bezig was met die spullen, bleven andere dingen liggen en liep ik chronisch achter met het huishouden.
Mijn man staat als muzikant regelmatig in de krant en daarom mocht er geen krant ongezien de papiercontainer in, totdat er dus in mijn keuken een stapel van minimaal honderd kranten lag.
Ook de rest van de papieren stapelde zich op, evenals een heleboel andere rommel.

Het is niet dat ik niks weg kan doen, maar alles wat hier de deur uit gaat moet een bestemming hebben, er mocht niks zomaar de container in...
Bovendien hadden wij het financieel heel zwaar en wilde ik alles verkopen wat ik verkopen kon, daarvoor kreeg ik ook spullen van andere mensen: 'jij staat toch regelmatig op de kofferbakverkoop? Alsjeblieft, ik heb nog een doos voor je'.

En aangezien mijn energie ook met ups en downs beperkt aanwezig was raakte ik ondergesneeuwd, iedere klus was enorm groot geworden en het overzicht was kwijt.
Inmiddels kreeg ik mijn diagnose en mijn behandelaar vond dat ik bij de gemeente hulp moest aanvragen en die heb ik gelukkig gekregen, want zelf kwam ik er niet meer uit.

Mijn hulp deed iedere week iets in het huishouden waardoor ik langzaam maar zeker steeds meer rotzooi kon opruimen.

En nu na jaren kan ik zeggen dat ik zodanig geminimaliseerd heb, dat er geen grote klussen meer zijn in huis.
Het zijn alleen nog maar kleine dingetjes die moeten gebeuren, zoals eventjes het fotohart wat van de muur was gevallen weer even ophangen. Jarenlang bleef dat liggen omdat het geen prioriteit had en nu kom ik er gewoon weer aan toe!

Kan ik zeggen dat ik minimalist ben geworden?
Nee, dat niet. Maar alle overbodige rommel 'waar ik niet blij van word' is het huis uit en de hoeveelheid spullen die ik nu nog heb is behapbaar voor mij.
Er is weer overzicht en omdat ik nu gewoon iedere keer een klein klusje kan doen blijft dat ook zo.
Alles heeft een plekje en rommel die het huis inkomt krijgt hooguit 2 weken de kans om zich op te stapelen voordat ik het beetpak en weg doe of opberg.

Mijn huis is weer van mij en een fijne plek om te wonen, al duurde het proces om op dit punt te komen 7 jaar!
Aan iedereen die hetzelfde probleem heeft: er is hoop! Mij is het ook gelukt, maar heb geduld. Jaren aan rommel laten zich niet in 1 dag opruimen.

En dan nu de afsluitende vraag:
In welke fase van opruimen zit jij?
En ondanks al dat minimaliseren blijft verhuizen toch altijd gewoon een puinhoop ;)

5 opmerkingen:

  1. Met kleine stappen kom je er ook, dat zie je nu wel.
    Fijn dat het nu 'klaar' is!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Vraag gemist. Ik wil nog wel meer wegdoen. De man niet.
      We hebben wel al veel opgeruimd, de rest blijft voorlopig.

      Verwijderen
    2. Hihi, even gegniffeld om 'vraag gemist'
      Maar dan zit je dus in dezelfde fase als ik; er kan echt nog wel meer weg, maar het is ook wel even prima zo 😊

      Verwijderen
  2. Oh...moeilijk bij ons: ik heb ook verzamelaanvallen. De opruimfases wisselen zich hier in huis af met verzamelfases. Dus soms doen we vanalles weg, en soms slipt het terug dicht. Moeilijk hoor, om alles weer minimalistisch te houden! Ik ben vooral blij met mn super lieve man, die erg goed kan opruimen en wegdoen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Haha, nou ik heb hier weinig hulp aan mijn man! Hij klaagt wel altijd over de rommel maar als ik dan iets weg wil doen roept hij steevast: ja maar dat doe je toch niet weg?!!
      Bovendien maakt hij hier de meeste rommel door spullen niet op hun vaste plek te leggen, maar daar schrijf ik later nog eens over 😀

      Verwijderen