Pagina's

dinsdag 20 juni 2017

De voet van mijn man

Er is een tijd geleden hier de opmerking gemaakt of mijn man dan helemaal niks doet in het huishouden, zoals ik schrijf lijkt het misschien een beetje of ik het allemaal alleen doe.

Ik kan jullie verzekeren; dat is niet zo!
Maar soms krijg ik wel een aantal taken van mijn man op mijn bordje geschoven.
Dat is soms best lastig, er ontstaat dus ook wel eens ruzie over (die we altijd snel weer bijleggen).

De taken van mijn man zijn naast zijn werk dat in de middag en avond plaatsvind;
- kinderen uit bed halen en voorzien van lunch en dergelijke naar school brengen
- de keuken en tafel opruimen en de vaatwasser aanzetten
- de kinderen uit school halen
- en soms vraag ik van hem even te vegen/stofzuigen, de was op te hangen of een boodschapje te doen
- in de vakanties geeft hij geen les in zijn praktijk, maar hebben we vaak invalwerk met bezorgen en het is de bedoeling dat hij dat oppakt

Het mag duidelijk zijn dat punt 1 en 3 altijd gewoon gebeuren, maar de rest is nog wel eens lastig.

En hij mag dan regelmatig dingen net zo lang voor zich uitschuiven totdat hij er geen tijd meer voor heeft, hij kan er ook niet altijd iets aan doen dat het niet lukt.

Dat begon allemaal in 2014:
Hij had een optreden met 1 van zijn bandjes en bij het afstappen van het podium kwam hij met zijn voet op een gebroken glas terecht (auw!) die dwars door zijn gympie zijn voet in ging.
In plaats van naar een dokter te gaan heeft er een aangeschoten co-assistent die toevallig daar aanwezig was naar zijn voet gekeken en beslist dat er geen hechtingen nodig waren.
De volgende dag lag het natuurlijk nog steeds behoorlijk open en was het te laat om het nog te laten hechten.

Langzaam genas het maar ontstond het gevoel dat er nog iets inzat; een glassplinter waarschijnlijk.
De huisarts heeft hem doorverwezen naar het ziekenhuis en een operatie volgde.
In 2014 gingen wij ook naar Legoland Denemarken, de vakantie was al geboekt en betaald en ik had nog geen rijbewijs.
2 weken voor de vakantie vond de operatie plaats, volgens de arts moest dat makkelijk kunnen omdat de hersteltijd ongeveer 2 weken was.

En het leek in eerste instantie ook voorspoedig te verlopen, mijn man is naar Denemarken gereden maar eenmaal daar aangekomen kreeg hij tóch ontzettend last van zijn voet.
Hij is 1 dag mee geweest naar het park in de rolstoel die ik voor hem had opgehaald bij de ingang, de rest van de tijd is hij in het huisje gebleven terwijl ik met onze 3 jongens op stap ging.
Hij wilde zijn voet zoveel mogelijk laten rusten omdat hij degene was die ons weer naar huis moest rijden.

Eenmaal thuis en op controle bij de arts die geopereerd had (die schrok van hoe mank hij nog liep) bleek dat mijn man allergisch was voor het hechtdraad en dat had een kleine ontsteking veroorzaakt.
Hechtdraden er eenmaal uit leek het eindelijk de goede kant op te gaan.

Maar nee, zijn litteken verhoornde (lijkt op waarvan je nagel gemaakt is) en hij bleef last houden met lopen. Eind december werd hij dus opnieuw geopereerd...
Dit keer met ander hechtdraad dus dat ging gelukkig goed, maar ook deze keer bleef hij last houden.
Zomer 2015 werd hij opnieuw doorverwezen naar het ziekenhuis, de arts zag geen heil meer in opereren en oordeelde dat zijn gewricht in de middenvoet kapot was gegaan.
Daar kreeg hij zooltjes voor aangemeten, die hij uiteindelijk begin 2016 kon ophalen (ging een beetje tijd inzitten, poehee).

De zooltjes hielpen, maar er ontstond een nieuw probleem; door de zooltjes waren alle schoenen die hij sindsdien aan heeft gehad te krap en nu zit er een chronische ontsteking op de knokkel aan de zijkant van zijn voet door het schuren van zijn schoen.

Inmiddels heeft hij weer nieuwe zooltjes aan laten meten, hebben we eindelijk schoenen kunnen kopen met de juiste breedtemaat en staat er weer een afspraak in het ziekenhuis...
Ik hoef jullie denk ik niet te vertellen hoeveel kilo paracetamol en diclofenac er al doorheen is gegaan hier :(

En iedere keer dat hij er last van heeft of extra last van krijgt, vallen er taken van hem op mijn schouders, naast alles wat ik toch al moest doen.
Zo hadden wij in de zomer van 2015 héél véél krantenwijken overgenomen met de bedoeling dat hij die zou lopen, ik was wel gewoon aan het werk in de supermarkt en hij was vrij.
Uiteindelijk heb ik het dus (bijna) allemaal zelf moeten doen.

Ook het opruimen van de keuken laat hij soms zitten omdat hij zijn voet rust wil geven en op de dagen dat ik zelf al aan het werk ben geweest en 's middags voor de kinderen moet zorgen kom ik pas rond 17uur aan de keuken toe, en dan moet ik er nóg moed en energie voor verzamelen.
En als dat niet lukt, dan word het dus iets makkelijks zoals pizza uit de oven (het enige plekje in mijn keuken wat dan niet bezet is door zooi) of bestel ik eten.
Ter illustratie: wij hebben een standaard woningbouw keukenblok. 2 stapels borden, pannen van de vorige avond en de gebruikte bekers en glazen en het aanrecht staat zó vol dat koken niet meer gaat.

Ik ben blij dat ik dus ook nog hulp in de huishouding heb, want ik zou het niet trekken in mijn eentje.
En mijn man doet (meestal ;) ) echt zijn best, maar wat niet gaat...

Ik ga ervan uit dat ik niet de enige ben met zo'n vervelend verhaal.
Waar lopen jullie tegenaan in de verdeling van het huishouden?

15 opmerkingen:

  1. Ah, wat naar voor je partner zeg! Hier is het juist andersom. Zelf heb ik snel last van m'n bekken waardoor manlief voor de zwaardere klussen als ramen zemen ofzo opdraait. We proberen het te verdelen, dus bijv. na een pittige dag lees ik bijv. de kinderen op de bank voor terwijl hij aan het aanrecht gaat staan en het eten kookt. Dan heeft hij 'rust' uit z'n werk en kan ik zittend een beetje bijkomen...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het is hier dan ook nog wel eens lastig dat we de meeste dagen langs elkaar heen leven. Soms is het inderdaad zoveel makkelijker om te kunnen zeggen; als jij de kinderen voorleest laat ik de hond uit en ruim de tafel op ofzo. Maar voor ons beiden geld dat we het op het moment zelf 'alleen' moeten doen.
      Maar je doet allebei wat je kan en wat niet lukt blijft liggen voor later.

      Verwijderen
  2. Waar ik tegen aan loop is dat ik het huishouden niet kan verdelen. Als ik me niet lekker voel moet het toch gedaan worden. Er is geen huishoudelijke hulp en geld om eten te bestellen is er meestal ook niet. Daarbij zitten we dan met allerlei allergieen die dat ook onmogelijk maken.
    Gelukkig worden kinderen ouder en kunnen ze vanaf een jaar of 8 al de basisbeginselen van huishouden leren: was in en uit de machine, helpen met afwassen en koken, een kleine boodschap doen, een vuilniszak in de ondergrondse container doen, zorgen dat hun eigen kamer opgeruimd is.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat is inderdaad fijn, als de kinderen ook een beetje mee kunnen helpen, al is het alleen al de afwas naar de keuken brengen terwijl je kookt.
      Vervelend dat je het alleen moet doen, is de vader helemaal niet in beeld? En werk je ook nog?

      Verwijderen
    2. Vader is in beeld 2 nachtjes per maand. Of wel de klassieke weekend verdeling. Ik werk full-time om alles rond te breien.
      De kinderen zullen dus wel moeten helpen en dat doen ze gelukkig ook.

      Verwijderen
  3. Ons grootste struikelblok is dat we heel verschillende ideeën hebben over wat schoon en opgeruimd is. Mijn man vindt dat je pannen best de halve dag op het aanrecht kunt laten staan voordat je ze in de kast zet. Maar ik vind dat waardeloos.

    Huisvlijt

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Haha, ja zo heb ik er inderdaad ook nog wel een paar!
      Dan spoelt hij de afwas en zet hij de vaatwasser aan maar dan is het aanrecht nog nat en vol etensresten. Kleine moeite om het even af te nemen, maar toch hè...

      Verwijderen
  4. Ik erger me het meeste aan "het even daar neerzetten" van vriend. Als ik er niets aan doe of vraag het op te ruimen blijft het wonen op de plek waar het toevallig terecht kwam of waar plek was.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Volgens mij is dat een mannending, dat doet die van mij ook. Overal staan kopjes, sleutels, zonnebrillen, lege wc-rollen en opruimen ho maar.
      Alles heeft een plek in huis maar hij gooit het neer waar het hem uitkomt, vervolgens is hij het kwijt en het leuke is dat hij altijd als eerste zoekt op de plek waar het hoort ;)

      Verwijderen
  5. Ik doe gewoon alles. Zonder werkster. Geen ruzie ook daarover en lekker overzichtelijk!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het heeft zijn voor- en nadelen zonder man en mét man
      En jij hebt 'maar' 1 kind en wij hebben er 3, 3x zoveel zooi, vuil, afwas en was, om nog maar te zwijgen over 3x zoveel afspraken op school en dergelijke
      Maar het is geen wedstrijdje ;)
      We hebben allemaal onze eigen dingen die het moeilijker of makkelijker maken

      Verwijderen
  6. Allereerst wat een ellende zeg door het niet goed behandelen van de wond aan de voet van je man. En dan ook nog een allergische reactie erbij Zo zie je maar weer dat je beter een keer te veel dan te weinig naar de eerste hulp kan gaan . Onze kids zijn inmiddels groot maar mijn man is al vanaf dat ze klein zijn ziek en heeft dus periode's dat hij totaal niets kan en daardoor kwam er altijd veel op mij neer en nog. Het is en was altijd kijken hoe het gaat met hem per dag en soms per uur. Mijn ervaring is dat je veel aankan en als je partner dan zichh goed voelt is heht alleen maar fijner en heerlijker als je dingen samen kan doen. De kinderen hebben al heel jong geleerd te helpen bv hun eigen bordje naar de keuken brengen etc.
    henriette
    www.onsleveninroemenie.blogspot.ro

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Uiteindelijk red je het wel, maar soms gaat het zó ten koste van jezelf.
      Dan is het fijn als je man toch nog wat kan doen, zeker de leuke dingen!

      Verwijderen
  7. Oh wat een verhaal van die voet! Hopelijk toch nog beterschap.
    Hier in huis is het een beetje raar verdeeld: ik ben alle dagen thuis met jongste zoon, en ik zorg voor onze twee bedrijfjes. Daarnaast zorg ik dat er in de week eten op tafel staat, de afwas gedaan is, de was en de plas en dat de meisjes hun huiswerk doen en boterhammetjes mee hebben voor school. De drie kindjes hier in huis hebben autisme, dus niets is hier vanzelfsprekend.
    Voor het poetsen heb ik meestal geen energie meer. Stofzuigen enzo doet de man, net als in het weekend koken.
    Zo gaat het voorlopig prima.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Klinkt een beetje hetzelfde zoals het hier loopt, behalve dat wij dan allebei werken.
      Hier ook 3 kinderen met autisme, maar die vermaken zichzelf het grootste deel van de tijd, daar zijn ze gelukkig erg makkelijk in. Wat mij altijd nekt zijn die extra afspraken die je met dat soort kinderen hebt bij de GGZ enzo, in de weinige vrije tijd die we hebben

      Verwijderen